KisaIta: List.

"Dotknąłem 

pękniętą wargą

jej ust

i nic się nie stało

nie uderzyła mnie w twarz

jej oczy nie zmieniły koloru

tylko brwi

uniosły się jak skrzydła ptaka,

który nie wie

zostać

czy odlecieć"

Witaj Itachi. Pewnie się zastanawiasz dlaczego pisze prawda? Sam nie wiem, chociaż pewnie zdążyłeś rozszyfrować resztę tego listu zanim ja go napiszę do końca. Heh, zawsze taki inteligentny. Nic nie da się przed Tobą ukryć. Nawet tej zdrady... Nawet nie wiesz jak żałuję, że to się stało. Nie wiem kiedy, nie wiem jak. Ale nie chcę się usprawiedliwiać. Jest milion wymówek, ale jak jest się w związku to chyba się szanuje, prawda? Nigdy nie doświadczyłem miłości. Dom dziecka nie jest do tego dobrym miejscem. Zresztą co ja Ci będę pisał. Wiesz o tym najlepiej, a jednak pozostałeś otwartym na miłość. Na dawanie i branie. A ja? Zachowałem się jak istny dupek. Brałem nie bacząc na to, że Cie ranie. Zawiodłem na całej linii. Uświadamiam to sobie dopiero teraz. Mimo tego po moim mózgu dalej krąży myśl dlaczego ja... Przecież było tyle innych osób, zupełnie innych, lepszych. A Ty? Wybrałeś życiowy brak, dezertera który nie potrafił zatroszczyć się o siebie, a co dopiero o kogoś. A jednak. Pokochałeś mnie. Pokazałeś lepsze aspekty życia. Życia które były poza moim zasięgiem. Naszym. Lecz Ty dokonałeś niemożliwego. Zaopiekowałeś się mną i młodszym bratem. Nie zdawałem sobie jak Ci ciężko. Jak trudno lecz Ty nawet się nie skarżyłeś. Nigdy nie usłyszałem z Twych ust skargi, zażalenie. Wszystko brałeś na barki i dzielnie brnąłeś do przodu. Byłeś, jesteś taki idealny. Jak nikt inny. Nie wiem jak mogłem nas porzucić, nasze dziecko. To już pięć lat nie? Może tęsknisz? Może już zupełnie wyrzuciłeś mnie ze swojego życia?

Mam nadzieję, że odpiszesz kiedyś, może nie teraz, ale opowiesz co u Hiro. Strasznie za nim tęsknię, nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy. I za Tobą. Za naszymi przygodami które nie miały końca. Wyprawami które kończyły się po miesiącu. Pamiętam Twój uśmiech. Lekko ironiczny, tak zabawnie mrużyłeś oczy bawiąc się ze mną. Wiedziałeś jak mnie podejść. Wiesz... Myślę, że od początku wiedziałeś jak się zakończy nasza historia. A Ty brnąłeś w to. Dziś strasznie żałuję tego co narobiłem. Nie wiem czemu do tego wracam, zaczynam się gubić w tym co piszę. Zamiast listu powstał jeden, wielki bałagan. Nie wiem co pisać, ale ale chyba muszę się jakoś usprawiedliwić. Wyciszyć sumienie? Wiem jestem totalnym dupkiem i egoistą. Nic się w tym temacie nie zmieniło. Po nocach śnią mi się te Twoje oliwkowe tęczówki. Migoczące w blasku księżyca, ogniki sprawiające, że Twoja aura rozpościerała się i chroniła. Przed oczyma mam wspólne noce, Twoje palce orające moje nagie plecy. Niebieskie plecy. W końcu jestem wybrykiem natury lecz dalej w uszach mi dzwoni jak mówisz "Jesteś definicją piękna Kisame". Nawet teraz się uśmiecham na te słowa. Siedzę teraz w jakiejś pustelni. Tak, skazałem siebie na samotność i zapomnienie. Miałeś racje mówiąc mi jako dziecko, że kiedyś nasze drogi się rozejdą. Nie podejrzewałem się o taki sentymentalność.  Tak, masz rację. Dobrze główkuje ta Twoja łepetyna. Nie wiem czy dalej to czytasz, czy może po pierwszym słowie zmiąłeś kartkę i wywaliłeś do kosza. Masz rację czując się zdradzonym i oszukanym. Wiem, że mogłem to naprawić. Dałeś mi w końcu szansę. Mogliśmy być dalej, ale moja upartość zawiodły mnie, Ciebie, nas... Ciężko mi to przyznać samemu przed sobą, ale dalej Cie kocham. Siedzę właśnie nad potokiem i obserwuje niebo. Jest piękne, bez żadnej chmury. Takie jak wtedy, gdy pierwszy raz smakowaliśmy swoje ciała. Dalej nie mogę tego zapomnieć. Niby taki delikatny, a taki agresywny. Jak pozory mogą mylić. Przynajmniej w Twoim wypadku. Może raczysz mi powiedzieć co u Sasuke? Stęskniłem się za tym łobuzem. Dogaduje się z Hiro? Robi za jego starszego brata? A może nienawidzą siebie i rywalizują, a Ty zmęczony ich wiecznymi walkami marzysz tylko o ciepłej kołdrze? Wiedziałeś, że jestem podobny do rekinów? Gdy czuje okazje, zew krwi osaczam, a następnie atakuje? Nie jestem dobrym kociaczkiem, dobrze to wiesz. Nie wiem co pisać, chciałbym pisać i pisać, ale zupełnie mi to nie wychodzi. Nie umiem przelać tego co chciałbym Ci powiedzieć Nigdy nie byłem w tym dobry. Nawet nie wiem czy można się doczytać. Zabawne. Hoshigaki nie umie czegoś. Co mogę tutaj jeszcze nabazgrać? Może opowiem Ci co robiłem po tym jak wyjechałem, a może zapewnię Cie, że nic się nie zmieniło od tamtego czasu? Sam nie wiem. Myślę, że tego drugiego nie muszę. Znasz mnie jak nikt inny. Po tym jak się na mnie wściekłeś i wyrzuciłeś za drzwi wziąłem swoje manatki i zacząłem przemierzać świat. Stałem się prawdziwym kryminalistą. Może nawet doszły do Ciebie słuchy. Nie wiem. Miałem cichą nadzieję, że tak. Że gdzieś tam będziesz na mnie czekał, zawrócisz... Sam nie wiem czego oczekiwałem zabijając tych ludzi. Byli niewinni. Nie wiem ile rodzin rozbiłem. Żyłem jak w amoku. Dalej miałem przed oczyma Twoją twarzy, gdy nas nakryłeś. To spokojne, zdystansowane spojrzenie. Mówiące, wiedziałem. Teraz chce mi się śmiać i pluję sobie w brodę. Jedynie czego żałuję to tego, iż nie jestem tak inteligentny aczkolwiek wtedy nie zwróciłbyś na mnie uwagi czyż nie? Nie ważne. Miałem opowiadać co robiłem nie? W każdym razie pewnego dnia spotkałem starszą kobietę. Leżała nieprzytomna, twarzą do ziemi. Coś mnie tknęło i kazało podejść. Więc uczyniłem to. Mimowolnie bez udziału mego ciała. Uklęknąłem, obróciłem ją przodem do mnie. Jej ciało było ciepłe, a zarazem lekkie. Niewiele więcej ważące niż 40 kilo. Oczy zasnuwała mgiełka lecz oczy nadal pozostawały bystry. Przypominała Ciebie. A ona? Tylko się do mnie uśmiechnęła i rzekła:

"Wiem kim jesteś, lecz nie musisz robić tych złych rzeczy. Przebaczenie kiedyś nadejdzie lecz teraz idź pokutuj." Bałem się. Pierwszy raz w życiu czegoś się bałem. Zamordowałem tą biedną kobietę lecz jej słowa nie chciały zniknąć w otchłani. Tułałem się. W końcu znalazłem się tu gdzie jestem. Po prostu mnie kochaj Itachi. Pamiętaj tego dobrego człowieka jakim byłem. Nie tego kryminalistę jakim jestem teraz. Inaczej nie mogę siebie nazwać. Kiedyś wrócę lecz nie teraz. Jeszcze nie odpokutowałem swoich win. Zwłaszcza tej jednej, najważniejszej. Wiesz jakiej. Będę wdzięczny jak doczytasz do końca i może kiedyś wyślesz tylko jedno, głupie zdjęcie z naszym synem. Na nic więcej nie czekam, nie oczekuje. Wystarczy mi tylko tyle, albo aż tyle. Przepraszam łasico. Za wszystko równocześnie dziękuję za wszystko.

Twój Kisame.