Szkoła XIX

Witajcie kochani. Jak tam u was? Ja dzisiaj jadę odpocząć tak jak wam wcześniej pisałam na moim fb. Trochę mi szkoda, że wasza aktywność w komentowaniu i udzielaniu tutaj zmalała :c Udanych wakacji, bo jeszcze miesiąc przed nami! :* Miłej lektury ;>

- Zgadza się, Uzumaki. Czemu spóźniacie się pierwszy dzień szkoły? – jej powieki przymrużyły się, a wzrok był czujny. Podrapałem się po karku,  wymusiłem na twarzy niewinny uśmiech.

- Czekaliśmy na kolegów. Tych nowych oczywiście. Nie chcieliśmy, by sami włóczyli się po szkole pani psor.

- Dokładnie tak.

- Cicho, Inzuka. Ciebie o zdanie nie pytałam. Tak było, chłopcy? – spojrzała na nowych w szkole. Ci niepewnie popatrzyli na siebie i pokiwali głowami. Następnie przeniosła wzrok na naszą starą paczkę.

 - Jesteście za nich odpowiedzialni. Macie ich oprowadzić po szkole, zrozumiano? – uśmiechnęliśmy się, ponieważ chyba nie zdawała sobie sprawy, że właśnie dała nam zielone światło. Pokiwaliśmy głowami.

- Tak jest, pani dyrektor – odpowiedzieliśmy zgodnie.

- A tak między nami. Jak matematyka, Naruto? Mam nadzieję, że nie będziesz miał już kłopotów z profesorem Ebisu.

- Myślę, że może pani spać spokojnie. A wiadomo coś na temat Sasuke? – spytałem niepewnie. Zagryzłem dolną wargę i zacząłem wpatrywać się intensywnie w kobietę.

- Na razie na semestr zapisał się do innej szkoły. Tam, gdzie wyjechał. Jeszcze coś chcecie wiedzieć?

- Nie.

- To do sal. Mam nadzieję, że nie zamierzacie wagarować?

- Skądże znowu – mruknęliśmy i jak najszybciej się dało ewakuowaliśmy się z pomieszczenia. Gdy znaleźliśmy się na holu wybuchnęliśmy śmiechem. Spojrzałem porozumiewawczo na chłopaków.

- I już pierwsze koty za płoty.

- Nie takie przywitania w szkole mieliśmy, ale trzeba przyznać, że Senju to twarda babka.

- Lepiej się pilnujcie. Raz nawet grzecznego młodszego Uchihę za ucho z sali wyprowadziła – dopowiedział Shikamaru, na co ponownie się zaśmialiśmy. Widząc pytające spojrzenie Sasoriego oraz Deidary westchnąłem, a na moją twarz wpełznął delikatny uśmiech.

- No cóż. Nawet ktoś taki jak Sasuke ma coś za uszami. Jak się nie mylę próbował ominąć jakiś punkt regulaminu. Swoją drogą, na ten jest bardzo wrażliwa i trzeba go znać na pamięć. Dowiedziała się, i Uchiha miał przypał – mruknąłem z rozbawieniem przypominając sobie scenę.

- Jak już robić przypał to raz na jakiś czas, ale porządny – dopowiedział Kiba, za co byłem mu wdzięczny. Wolałem nie być prowokatorem pomysłów, zwłaszcza, że byłem niejakim przedstawicielem naszej grupy. Spytałem z przekąsem.

- A masz już jakiś plan, Inzuka?

- Nie po nazwisku, bo po pysku, Uzumaki – widząc kpiący wyraz na jego twarzy prychnąłem pod nosem. Założyłem rękę na rękę i rozejrzałem się po przyjaciołach.

- Czyżby małżeńska sprzeczka? – na twarzy blondyna pojawił się kpiący uśmiech. Moja twarz przybrała czerwony odcień. Przymrużyłem powieki.

- Z tym debilem nie wytrzymałbym, ani minuty dłużej więc zamknij się Deidara i zajmij się swoim przyszłym z Sasorim – warknąłem. Zacisnąłem dłonie w pięść i obserwowałem jak u niebieskookiego również pojawiają się czerwone rumieńce. Poczułem satysfakcję, lecz nie trwała ona długo ponieważ rzucił się na mnie z pięściami. Zdołałem uskoczyć, schowałem się za Choujego. Wychyliłem się i pokazałem język, co jeszcze bardziej spowodowało wściekłość blondyna.

- Policzymy się, Uzumaki. na próbie.

- Sam się policzysz. Ja jak wiesz pobierałem korepetycje z matmy i umiem liczyć – żachnąłem się i ponownie schowałem się za plecami przyjaciela. Reszta obserwowała z rozbawieniem nasze przedstawienie, a raczej kłótnię. Niestety nie trwała ona długo, ponieważ korytarzem szedł mój znienawidzony nauczyciel i nas wyhaczył.

- A wy co tutaj robicie? Nie macie lekcji? Marsz do sal.

- Ale nie ma prawdziwych lekcji – jęknęliśmy chórem. Mężczyzna obrzucił nas podejrzliwym spojrzeniem. Podrapał się po głowie, a następnie przymrużył powieki.

- Czy my dzisiaj nie mamy lekcji? – wyjął z kieszeni mały notesik, a następnie zaczął go przeglądać. Szczerze? Nawet dzisiaj nie sprawdziłem jakie mamy lekcje, dlatego słysząc, że mamy z nim lekcje moja rozpacz wzięła górę. Wykrzywiłem w grymasie usta.

- Ale panie profesorze. Taka ładna pogoda… - próbował Kiba, lecz Ebisu tylko srogo na niego spojrzał i zaczął nas pchać w stronę klas.

- Bez dyskusji. Jak zobaczę, że jakiegoś nie ma u mnie na lekcji, to będzie miał karny sprawdzian z materiału, który przerabialiśmy w zeszłym roku – na twarzy nauczyciela pojawił się szyderczy uśmiech. Przełknąłem z trudem ślinę i spojrzałem na chłopaków. Widząc u nich tą samą minę, co i ja miałem zapewne, zwiesiłem głowę ze zrezygnowaniem.

- Dobrze, już idziemy – odpowiedział za nas Neji. Sprawdziliśmy na planie lekcji, co mamy teraz oraz gdzie dany przedmiot się odbywa i powlekliśmy się do sali. Ciche mruknięcie z ust Sasoriego wytrąciło mnie z rozmyślań.

- Ale brzytwa. Mam nadzieję, że ten koleś nie będzie nas uczył. Właściwie od czego on jest?

- Matma – mruknął Akimini wkładając sobie do ust chipsy. Ja nie wiem skąd on brał zapas jedzenia. Mimo, że non stop jadł był bardzo silny i sprawny ruchowo. A co najważniejsze, a może najdziwniejsze miał mięśnie i podobał się dziewczynom. Słysząc zawód z ich ust nie mogłem się nie roześmiać. Poklepałem czerwonowłosego po plecach.

- Nie martw się, dacie radę – mrugnąłem oczkiem. W odpowiedzi dostałem tylko prychnięcie. Wzruszyłem ramionami. Na korytarzu pożegnaliśmy się. Oni poszli do swojej klasy. Natomiast my do swojej na historię, która miała się ku końcowi.

( … )

Z zadowoleniem przeciągnąłem się. Schowałem książki do plecaka. Odwróciłem się do psiarza.

- Kiedy jakaś impreza?

- Nie mów mi, że Itachi pozwolił Ci na nocne jazdy.

- Nie musi wiedzieć – wzruszyłem ramionami. Dobrze zdawałem sobie sprawę, że jeżeli to się wyda, będę miał przechlapane. Oczy Kiby zabłysnęły, a uśmiech zrobił się złowrogi.

- Oh, czyżby ktoś zamierzał łamać zakazy?

- Przymknij się! – syknąłem nachylając się ku niemu. Po chwili dodałem.

- To co?

- Jest. Nawet chyba Madara będzie. Nie chcę cie martwić, ale został liderem. Spadłeś w tabeli – prychnąłem pod nosem. Mogłem się tego spodziewać. Wstałem z krzesła, zarzuciłem sobie plecak na ramię. Szedłem obok przyjaciela. Z zainteresowaniem spytałem.

- Podrasował sobie ten złom?

- Złom? Teraz ma najnowszą furę. I nawet ty, Uzumaki, nie możesz się z nim równać.

- Dlatego czas na zakupy – uśmiechnąłem się przebiegle. Na jednym z moich licznych kont uzbierała mi się dosyć spora sumka, dlatego zamierzałem zainwestować w coś sensownego. Kilka minut później dołączyła do nas ekipa, dlatego zmieniliśmy temat.

- Jak było?

- Strasznie. Ta cała Anko to jakaś wariatka! – wykrzyknął z przerażeniem Deidara, na co się roześmiałem. Zresztą nie byłem jedyną osobą. Sasori skwitował słowa swojego przyjaciela tylko skinieniem głowy, zbyt zajęty książką którą czytał.

- Szkoła jest strasznie upierdliwa. Pomyśleć, że to pierwszy dzień, a już zadania domowe dają. Marnotrawstwo czasu.

- I tak tylko siedzisz na dworze i gapisz się w chmury – mruknął z przekąsem Neji. Uśmiechnąłem się tylko, ponieważ nie miałem zamiaru wdawać się w ich dyskusję. Reszta doszła do podobnego wniosku i zaczęła się przysłuchiwać rozmowie.

- Lepsze to niż czytanie dzień w dzień jakiś papierków z drobnym maczkiem.

- Nie moja wina, że ojciec ma dobrze prosperującą firmę, a ja jestem jej dziedzicem. Przynajmniej coś robię. Nie tak jak ty, Nara! – warknął z rozdrażnieniem Hyuuga. Wolałem go wtedy nie drażnić. Mimo, że był spokojną osobą, lepiej z nim nie zaczynać, kiedy ktoś wyprowadzi go z równowagi. Założyłem ręce za głowę i w milczeniu obserwowałem niebo.

- Wolę grać w szachy. Równie ciekawe zajęcie jak twoje. Zresztą, ta wymiana zdań jest równie upierdliwa jak szkoła – mruknął geniusz. Uniósł głowę do góry, tym samym sygnalizując, że dla niego cała ta rozmowa jest zakończona. Kiba zaciekawiony najwidoczniej dalszym ciągiem szturchnął Shikamaru w bok.

- Tak szybko kapitulujesz? – na jego twarz wkradł się ironiczny uśmiech. Ramiona wspomnianego chłopaka uniosły się do góry, by po chwili opaść.

- Tylko głupcy dyskutują na temat, który nie ma sensu – mimo, że jego głos był poważny na twarz wkradł się uśmiech. Hyuuga urażony tym stwierdzeniem ostentacyjnie odwrócił głowę w bok i udawał, że studiuje kostkę brukową.

- Może poróbmy jakieś mini bomby? Spojrzałem z rozbawieniem na Deidarę. Zastanawiałem się, czy w głowie mu tylko pirotechnika. Hyuuga oraz Shikamaru spojrzeli na niego z zainteresowaniem. W końcu tylko oni w naszej grupie mieli pasek. No i mieli poukładane w głowie. Musiałem jednak przyznać, że zainteresowało mnie to. Moglibyśmy na przykład zrobić jakieś bomby dymne, albo coś. Od razu na mojej twarzy pojawił się banan. Zatarłem ręce.

- To gdzie i kiedy? – zawołałem uradowany na co reszta mi zawtórowała. Blondyn, zadowolony, że znalazł się w centrum uwagi, szeroko się uśmiechnął. Szybko jednak spełzł mu z twarzy pod wpływem wzroku Akasuny.

- No co? – burknął, mierząc się spojrzeniem z zielonookim.

- Żadnych bomb pod moim dachem Deidara – odpowiedział spokojnie. Zdążyłem się przyzwyczaić, że spokój u niego oznaczał ciszę przed burzą. Niebieskooki nic sobie z tego nie robiąc wzruszył ramionami i odmruknął.

- To też mój dom. Zresztą… pirotechnika nie jest niebezpieczna.

- Nie jest? Mam ci przypomnieć, że o mało chaty w powietrze nie wywaliłeś? – czerwone brwi zmarszczyły się, a spokojna twarz powoli stawała się coraz bardziej poirytowana. Umilkłem, nie chcąc ładować się w kolejną aferę. Chłopacy chyba również wyczuli temat, ponieważ milczeli, co nie przeszkadzało im z zainteresowaniem się przysłuchiwać jak kochankowie się kłócą. Znawca od pirotechniki najwidoczniej to zaważył, ponieważ burknął.

- Zdrajcy – pokazał język, a następnie zwrócił się do swojego rozmówcy.

- To była tylko mała, niegroźna bomba. Zresztą to była osłona dymna. Nie musisz tak panikować, Sasori – dolna warga chłopaka wysunęła się. Wspomniany chłopak tylko ostentacyjnie uniósł brwi. Nie odezwał się, co oznaczało, że daje nam zielone światło, lecz jak coś pójdzie z dymem to mamy przesrane. Albo jeszcze gorzej. Wzdrygnąłem się na samą myśl o tym, ponieważ mój przyjaciel był zawodnikiem. Zawodowym. Tylko nie pamiętałem jakiej dyscypliny. Przeczesałem palcami włosy.

- Lepiej było ci w czarnych, Naruto – mruknął Akimini pomiędzy kęsami kanapki. Uniosłem brew i poparzyłem na niego z niezrozumieniem.

- Włosach – dopowiedział.

- Aaaaaa – pokiwałem głową na znak, iż rozumiem. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Spojrzałem na nich z poirytowaniem.

- Baka! – warknąłem i wbiłem mordercze spojrzenie w Tobiego, który pokazywał głupie miny. Następnie wzrok przeniosłem na Hidana.

- Czemu się nie odzywasz?

- Myślę, gdzie iść do pracy, by zarobić.

- A ty tylko o kasie. Weź się umów z jakąś dziewczyną.

- Dziewczyny to tylko wydatki, szkoda pieniędzy – mruknął z zamyśleniem i popatrzył gdzieś ponad nas. On to się chyba nigdy nie zmieni. Jeśli chodziło o takie zielone bankoty, to lepiej było się z nim nie wdawać w jakąkolwiek dyskusje. Człowiek i tak z nim nie wygra. Może właśnie dlatego to on rozporządzał naszym budżetem. Za kilka dni mamy prawdziwy koncert, a Hidan wszystko organizował. Trzeba przyznać, że zgrabnie mu to wychodziło.

- Dobra, to gdzie idziemy? – wrzask Inzuki od razu spowodował, iż wszystkie spojrzenia skupiły się na nim. Najwidoczniej był zadowolony z takiej rekcji. Odchrząknął.

- Pizza?

- Jedna tylko dla mnie?

- Tak, Choji – odpowiedział Shikamaru, nim którykolwiek z nas zdążył odpowiedzieć. Akimini najwidoczniej zadowolony z odpowiedzi pomasował się po brzuchu i zaczął coś do siebie mówić. Natomiast my już niekoniecznie byliśmy tak zadowoleni. Shikamaru pod wpływem naszych spojrzeń wzruszył ramionami.

- No co?

- Nic – mruknęliśmy, ponieważ doszliśmy do restauracji. Weszliśmy, pomimo protestów Hidana. Wiedziałem, że nie uśmiecha mu się wydawanie pieniędzy. Zwłaszcza, że miał na ich punkcie fioła. W końcu trzeba świętować. Utratę wolności oczywiście. Czując wibracje telefonu przystanąłem. Wyciągnąłem urządzenie z kieszeni ciemnych jeansów. Widząc znane mi imię uśmiechnąłem się do siebie, lecz również poczułem poczucie winy. Obiecałem mu przecież, że zadzwonię. Odebrałem telefon i przyłożyłem go do ucha.

- Cześć, kochanie.

- Cześć, skarbie. Macie jeszcze lekcje?

- Nie, przepraszam, ale zapomniałem zadzwonić – odpowiedziałem z poczuciem winy.

- Nic nie szkodzi. Gdzie jesteś to podjadę?

- W tej pizzerii na rogu. Niedaleko szkoły.

- Dobrze. Zaraz będę. Kocham cię, Naruto.

- Ja ciebie również Itachi – uśmiechnąłem się do siebie. Usłyszałem tylko piknięcie oznajmujące koniec rozmowy. Schowałem aparat do kieszeni, po czym dołączyłem do chłopaków. Zająłem wolne miejsce.

- Itachi zaraz będzie.

- O łasica. Potrzebujesz, Naruś, niańki?

- Zazdrościsz, Tobie? – odpowiedziałem z przekorą. Widząc, że i on również się ze mną przekomarza uśmiechnąłem się. Uwielbiałem to.

- Mając taką seksowną panienkę jak ty… Owszem.

- Dlaczego panienkę? – uniosłem brew znając rozmowę.

- Bo masz taki wygląd – uśmiechnął się. I nie tylko on.

- Zdrajcy.. – burknąłem. Poczuwszy czyjąś dłoń na ramieniu, odwróciłem głowę w bok. Widząc ukochaną twarz, uśmiechnąłem się. Czarnowłosy pocałował mnie w czoło, co przyprawiło moje serce o dodatkowe motylki w brzuchu. Wstałem, a on zajął moje miejsce. Usiadłem mu na kolanach, a on objął mnie w pasie.

- Cześć, łasica! – równocześnie przywitała się nasza ekipa muzyczna, na co tylko ten się uśmiechnął. Odwrócił się w stronę moich starych znajomych.

- Cześć, Itachi jestem. Naruto był grzeczny na wszystkich lekcjach? – słysząc jego pytanie momentalnie się zaczerwieniłem. Przymrużyłem powieki i spojrzałem na swojego partnera z mordem w oczach.

- Był był. Nawet przed lekcjami przywitał się z psorem Ebisu – zarechotał Kiba. Zgromiłem i jego wzrokiem, następnie z powrotem przeniosłem spojrzenie na chłopaka. Mruknąłem.

- Za nianię mi robisz?

- Muszę dbać o twoją edukację, Naruto. Nie chcę by twoja mama sprała mnie na kwaśne jabłko.

- Od kiedy tak się boisz mojej matki? – odparłem z przekąsem. Widząc na jego twarzy uśmiech wiedziałem, że nie wróży to nic dobrego.

- Wiesz surfowałem po forach… Wiesz, że twoja mama była nazywana Krwawa Habanero?

- Krwawa Habanero?! – wykrzyknęliśmy. Słyszeliśmy pogłoski krążące po naszej szkole, ale, że to miała być moja mama? Po moim ciele od razu przeszły dreszcze. Przełknąłem gule znajdującą się w moim gardle. Itachi widząc naszą reakcje uśmiechnął się chytrze.

- Tak, to twoja mama, kochanie. Gdybyś się zainteresował, to byś wiedział. Więc powinniście wiedzieć, że pobiła prawie całą płeć męską w tamtych latach – spojrzeliśmy na siebie z przestrachem. Zacząłem się zastanawiać jak ktoś tak spokojny jak mój ojciec mógł się ożenić z taką wariatką jak ona.

- O kurde, Naruto. mamy przejebane – mruknął pod nosem Inzuka. Trzeba było powiedzieć, że był on jedyną osobą która nie była dzisiaj taka cicha. Odmruknąłem.

- Żeby tylko – zwiesiłem głowę w dół, za co w nagrodę dostałem buziaka w usta. Z zainteresowaniem spytałem.

- Jaką pizzę zamówiliście?

- Pizzę? Zamówili z 6 pizz – odpowiedział bez zainteresowania Neji zajęty obserwowaniem jakichś dziewczyn przy barze. Nara również dostrzegając to szturchnął go w ramie.

- Nie napalaj się tak na nie. Na białookich dziewczyny nie lecą – widząc jego spojrzenie wzruszył ramionami. Po chwili zastanowienia dodał.

- Udowodnione przez tych doktorków.

- Niby jak? Tylko nasza rodzina ma takie oczy – odwarknął Hyuuga. Zacząłem się zastanawiać, kiedy ta dwójka się ze sobą zejdzie. 

Beta: Yuri S.