Latający Anioł VI

Zastanawiałem się, gdzie podziewa się Naruko. Jednak nie zdziwiłbym się, gdyby szlajała się gdzieś z młodszym Uchiha. Westchnąłem. Przeniosłem się na fotel przy biurku i otworzyłem laptopa. Wpisałem charakterystykę mojego nowego przyjaciela. Wyskoczył mi napis. Odczytałem.

- Saarlooswolfhond – wszedłem w link. Zacząłem czytać na głos.

- Jest to jedna z ras psów pasterskich oraz zaganiających. Jest psem silnie zbudowanym. Wyglądem przypomina wilka. Budowa – zrównoważona. Posiada długie kończyny. Uszy – stojące, osadzone. Ogon – osadzony nisko. W ruchu przypomina kształtem sierp. Ruch – jest niemęczącym się kłusakiem. Z  łatwością może przebyć duże odległości we własnym tempie.  Jest psem o dużym stopniu aktywności i nieuległym. W stosunku do pana – oddany. Do osób obcych – odnosi się z rezerwą i podejrzliwie. Przymuszenie do niepożądanego kontaktu z obcym, może doprowadzić do pragnienia ucieczki. Rasa ta jest wyjątkowo silna i odporna.  Mamy stary dużo do roboty – mruknąłem i z czułością wpatrzyłem się w zwierzaka. Szeroko się uśmiechnąłem. Nie pamiętałem, kiedy ostatni raz byłem tak szczęśliwy. Nagle drzwi pokoju otworzyły się. Pojawiła się blond czupryna, a następnie cała sylwetka mojej siostry. Pies od razu zastrzygł uszami, unosząc łeb. Spojrzał jednak na Naruko. Nie widząc w niej nic ciekawego, wrócił do poprzedniej czynności. A mianowicie do spania. Miałem ochotę się zaśmiać.

- Cześć, braciszku. Co tam porabiasz? – spytała wesoło, nie dostrzegając nawet nowego członka rodziny. No cóż.

- Cześć, siostrzyczko. Jak widzisz, grzebię coś na necie – mruknąłem, nawet się nie odwracając w jej kierunku. Wyłączyłem zakładkę, na której byłem. Odwróciłem się w stronę łóżka, na którym spał mój kudłaty przyjaciel. Delikatnie się uśmiechnąłem. Dziewczyna dopiero teraz dostrzegła psa. Z jej ust wydobył się cichy okrzyk. Szybkim krokiem podeszła, usiadła na łóżku. Uniosła dłoń i pogłaskała go po szarej, puchatej sierści. Podparłem brodę dłonią. Spojrzała na mnie tymi swoimi błękitnymi oczyma.

- Jak się wabi? – na to pytanie wzruszyłem ramionami. Nie miałem głowy do imion. W ogóle nienawidziłem czegoś nazywać. To nie było dla mnie. Tak to jest, jak człowiek jest leniwy i nie lubi się wysilać. Ja nawet oryginalny nie byłem. Widząc piorunujący wzrok siostry, podrapałem się z zakłopotaniem.

- Ale on musi mieć jakieś imię! – wykrzyknęła. Zaczęła drapać ala wilka za uszami, na to ten zaczął wydawać jakieś dziwne pomruki. Widząc to, uniosłem zdegustowany brew. Jednak szybko spojrzałem na Naruko z zainteresowaniem.

- Skąd wiesz, że to samiec?

- Widać to gołym okiem – burknęła, nie zwracając na mnie uwagi. No super. Teraz nawet pies będzie ważniejszy ode mnie. Najpierw ten przeklęty Sasuke, a teraz mój pies. Ja to mam szczęście w życiu. No nie ma co.

- Może Kurama?

- Kurama? Brzmi fajnie. – Posłała w moim kierunku uśmiech. Psie ślepia się otwarły i spojrzały na mnie jakby z radością? No sam nie wiem. Nie byłem psim specjalistą. Jednak uśmiechnąłem się. Również usiadłem na łóżku. Przytuliłem się do jego tułowia. Wymamrotałem.

- Dostałem pałę z chemii. Jiraya mnie zbił na kwaśne jabłko – wymruczałem. Blondynka spojrzała na mnie z zaskoczeniem, jak i ze zmartwieniem. Od razu mnie przytuliła. Cicho syknąłem z bólu. Odsunęła się ode mnie na kilka milimetrów, by tylko na mnie zerknąć.

- Pokaż mi Naruto. Tak nie może być, że ten alkoholik cię bije. – Jej piękną twarz wykrzywił grymas wściekłości. Niechętnie wstałem. Podwinąłem koszulkę, pokazując dopiero co ukazujące się na moim ciele siniaki. Trzeba było przyznać, że bił dobrze - tak, by nie było ich widać. Zastanawiałem się, jak rodzice mogli nas oddać pod opiekę tego despoty. Czując zimne palce siostry na fioletowych plamach, zacisnąłem wargi w wąską kreskę. Popatrzyliśmy na siebie w milczeniu. Ni stąd, ni zowąd zerwała się i pobiegła w stronę drzwi.

- Opatrzę cię. Nie ruszaj się nigdzie.

- Ciekawe gdzie mam iść – mruknąłem z przekąsem. Widziałem, jak jej długi kucyk znika za drzwiami. Westchnąłem, po czym opadłem na łóżko. Spojrzałem na czworonożnego przyjaciela. Popatrzył na mnie swoimi szarymi oczyma. Położył łeb na moich kolanach, a ja podrapałem go za uszami. Po chwili pojawiła się Uzumaki z apteczką. Wyjęła z niej jakiś żel i bandaże, na co uniosłem brew.

- Po co mi bandaż? Wystarczy żel na siniaki – mruknąłem. Dziewczyna zdzieliła mnie delikatnie w potylice. Ze zirytowaniem odpowiedziała.

- Zadajesz głupie pytania Uzumaki. Przecież, jak cię posmaruję, to trzeba obandażować, by maść się nie starła. Nie mam sił na twoją głupotę czasami. – Przymrużyła powieki. Zdjąłem koszulkę, ułatwiając jej tym samym udzielenie mi pomocy. Patrzyłem, jak jej chude, zwinne palce smarują moje siniaki. Kurama w milczeniu obserwował zabieg. Był jakiś dziwnie spokojny, ale też niebezpieczny. Podparłem się rękoma.

- I za to mnie kochasz, siostrzyczko – odpowiedziałem w milczeniu. Uniosła głowę i odwzajemniła uśmiech.

- Masz rację. Za to cie kocham, Naruto. Cieszę się, że mam brata. Mógłby być co prawda lepszy, ale takim też nie pogardzę – mruknęła, nadal się uśmiechając.

- Ty to potrafisz zepsuć chwilę – mruknąłem z przekąsem.

- Och, nie marudź. Pouczymy się na tę poprawę i będzie dobrze. Damy radę, nie? Jak nie my, to kto? – lekko dźgnęła mnie palcem w brzuch. Zaśmiałem się i zmierzwiłem dłonią jej włosy.

- Masz rację. Jednak też się cieszę, że mam siostrę. Takiego małego klona – mruknąłem okiem. W zamian usłyszałem jej uroczy śmiech. Skończywszy mnie ratować, zaczęła chować bandaże i żel. Wstałem z łóżka i wciągnąłem na siebie z powrotem koszulkę.

- Dziękuję. – Uśmiechnąłem się. Podszedłem do niej. Nachyliłem się i ucałowałem ją w czoło, jak za starych dawnych czasów, gdy żyli rodzice. Zawsze całowałem ją tak na dobranoc, kiedy nie mogła usunąć. Delikatnie mnie przytuliła. Objąłem ją rękoma w pasie i oparłem podbródek o jej głowę.

- Będzie dobrze. Zobaczysz, Naruto. – Odsunęliśmy się od siebie. Wyszła z pokoju po to, by po chwili wrócić ze stosem książek. Jęknąłem.

- Z pewnością. To co jako pierwsze?

- Chemia. Im szybciej poprawisz, tym szybciej stary się odwali – mruknęła, patrząc z nienawiścią na drzwi. Pokiwałem głową. No cóż. Miała w zupełności rację. Zresztą nie chciałem, by ta ocena zbyt długo na mnie wisiała. A jeżeli chciałem jeździć na mecze i brać udział w treningach, musiałem mieć dobre stopnie.

(…)

Ziewnąłem. Miałem już w zupełności dosyć uczenia się. Spojrzałem na zegarek. Wskazywał 1:30 w nocy. Przetarłem ręką oczy. Spojrzałem na równie zmęczoną niebieskooką. Z hukiem zamknęła ostatnią książkę.

- To już mamy za sobą. Idę spać. Dobranoc, bracie – posłała mi delikatny uśmiech. Zabrała swoje rzeczy i wyszła. Zostałem sam z Kuramą. Przeciągnąłem się w fotelu. W ekspresowym tempie spakowałem książki do szkoły, przebrałem się w pomarańczową piżamę i wyszorowałem zęby. Następnie padłem na łóżku niczym trup. Pies momentalnie zwinął się przy moich nogach i w tym momencie właśnie mógłbym usnąć. Czułem się błogo. Mógłbym spać i spać, a najlepiej obudzić się za sto lat. Ale nie - ten stary zboczeniec miał inne plany. Postanowił sobie w nocy wrócić do domu i jak zwykle nawalony. Nie zdziwiłbym się, gdybym rano zastał wszystko porozwalane. A sądząc po odgłosach z dołu, właśnie tego mogłem się spodziewać. Jęknąłem. Położyłem sobie poduszkę na głowę i zacisnąłem powieki. Po godzinie czuwania zasnąłem, nastawiając sobie uprzednio budzik na 7:00

( … )

Słysząc budzik, przewróciłem się na drugi bok. Miałem nadzieję, że zaraz przestanie w ten przeraźliwy sposób dzwonić i zamilknie, ale najwidoczniej opatrzność miała inne plany. Usłyszałem odgłos wyłączanego budzika, a po chwili razem z kołdrą wylądowałem na ziemi. Spojrzałem z wyrzutem na włochatego przyjaciela.

- Auć. A to za co, do cholery? – burknąłem. Posłusznie jednak wstałem. Zawlokłem się do łazienki. Wziąłem szybki prysznic, umyłem zęby i wysuszyłem włosy. Ubrałem czyste ubrania, które składały się na białą bokserkę, która podkreślała delikatnie mięśnie, moro legginsy, białe stópki. Zmierzwiłem włosy. Wyszedłem z pomieszczenia i wrzuciłem do torby butelkę z wodą. Uśmiechnąłem się do siebie i cicho pogwizdując, zszedłem na dół. Nie wiedząc czemu, miałem wspaniały humor. Nawet siniaki mi zeszły, a to było zaskakujące. Może to przez tę nową maść? Nie wiedziałem. Zrobiłem kanapki dla siebie i Naruko do szkoły, a później wziąłem się za robienie śniadania złożonego z wsypania płatek czekoladowych do misek i zalania tego mlekiem. Zrobiłem trzy kawy. Wziąłem swój kubek i miseczkę. Zasiadłem do stołu. Zacząłem jeść, gdy do kuchni weszła dziewczyna. Posłała mi promienny uśmiech. Ubrała się w zieloną sukienkę, która odsłaniała delikatnie dekolt. Kreacja sięgała kawałek przed kolana. Zagwizdałem z podziwem, bo wyglądała przepięknie, niemal przypominała naszą mamę. Kushinę. Jej włosy były spięte w kok, z którego kilka kosmków wymknęło się.

- Wow. Ślicznie wyglądasz, siostro.

- Dzięki, bracie. Ty również. – Posłała mi uśmiech. Wzięła kawę oraz miseczkę z płatkami i zajęła miejsce obok mnie, zerkając podejrzliwie w moim kierunku.

- Umówiłeś się na randkę z Fumiko? – słysząc jej pytanie, miałem wrażenie, że zaraz spadnę z krzesła. Energicznie zacząłem machać rękoma, a moje policzki delikatnie się zarumieniły.

- Nie, nie, nie, nie, nie. Baka! Skąd ci do głowy przyszedł taki pomysł, dattebayo? – Spojrzałem na nią spod przymrużonych powiek. Zaśmiała się.

- Tak pytam. Słyszałam, że razem wyszliście ze szkoły. – na jej twarzy pojawił się cwaniacki uśmiech. Omal płatki, które miałem z buzi, nie znalazły się na stole kuchennym. Co też ta moja kochana siostra miała w głowie?

- I to jest powód do plotkowania?

- Przecież nie plotkuję – odpowiedziała niewinnie. Prychnąłem.

- Ale powód do insynuacji już tak? – odgryzłem się, przez co spaliła buraka. Dokończyłem jeść śniadanie, po czym szybko wypiłem kawę i wstałem od stołu, a następnie umyłem naczynia. Przechodząc obok, Naruko złapała mnie za dłoń. Spojrzałem na nią.

- Twoje żyły… - spojrzałem na przedramię. Rzeczywiście. Cały czas były jakby napuchnięte. Skrzywiłem się. Dopiero zwróciwszy na nie uwagę, odczułem coś w rodzaju pieczenia. Pokręciłem przecząco głową.

- Zejdzie. Nie martw się. Do zobaczenia w szkole. – Uśmiechnąłem się i cmoknąłem ją w policzek. Wziąłem torbę z przedpokoju, ubrałem czarne trampki i już mnie nie było. Nie wiem, jak Kurama wyszedł z mieszkania, ale czekał na mnie przed domem. Zmarszczyłem brwi.

- Do domu. Już. – Ten nawet się nie ruszył. Czujnie się we mnie wpatrywał. Westchnąłem. Najwyżej zostawię go w specjalnym miejscu przeznaczonym dla pupili. O dziwo, kilka lat wcześniej szkoła wygospodarowała miejsce dla czworonożnych przyjaciół uczniów. Trzeba było przyznać, że to miły gest. Ruszyliśmy. 

Hejka, jak się podoba rozdział? Ciekawi dalszego ciągu? :)

Beta: Monika P.