Latający Anioł XX

"Ktoś spy­tał, ja­kiego ko­loru jest wiatr?
- Widzisz, wiatr ma barwę naszych uczuć. Raz jest ciepły jak nasza tros­ka, opieka i miłość, a za dru­gim ra­zem jest chłod­ny jak zaz­drość i zdra­da. . ."

Nareszcie z domu. Co z tego, że z lekkim nadbagażem w postaci Shion i Hidekaia. Musiałem jednak przyznać, iż stresowałem się. Wiedziałem, że od tamtego incydentu Jiraya się zmienił i był kochanym wujem jednak... zawsze pozostawało drobne ale. Wpuściłem dziewczyny przede mną. Spojrzałem za siebie. Wydawało mi się, że w cieniu dostrzegałem czyjąś postać, jednak jeżeli Kurama nie reagował to i ja postanowiłem zrobić to samo. Wziąłem głęboki wdech, wydech po czym wszedłem do mieszkania. Od drzwi zawołałem.

- Jesteśmy wuju dattebayo! - na moich wargach pojawił się delikatny uśmiech. Kilkanaście sekund później w drzwiach od salonu zamajaczyła twarz mężczyzny. Dostrzegłem na jego twarzy namacalne zdenerwowanie oraz uśmiech. Cieszył się, a ja na duchu poczułem się lepiej.

- Cześć wujku. Co tak ładnie pachnie? - na twarzy siostry pojawił się szeroki uśmiech. Zaczęła kierować się w stronę kuchni. No tak, geny Uzumakich i ich głód. Zaśmiałem się w duchu ponieważ uświadomiłem sobie, że sam jestem przeraźliwie głodny. Zdecydowanie stres sprzyja jedzeniu.

- Dzień dobry panie Jiraya. - nieśmiały głos Shion sprawił, że oprzytomniałem. Wyszedłem przed matkę mojego dziecka po czym wskazałem na nią ręką, a następnie na synka.

- Wuju... to jest Shion oraz Hideki. Moja rodzina... - uśmiechnąłem się z zakłopotaniem ponieważ nie wiedziałem do końca jak się zachować w tej sytuacji. Była dla mnie nowa i niespotykana. Zerknąłem kątem oka na białowłosą. Na jej policzkach wykwitły delikatne rumieńce jedna wzrok był spokojny i nadal patrzyła na siwowłosego mężczyznę. Była dzielna i musiałem jej to oddać. Właściciel mieszkania podszedł do niej po czym uścisnął jej dłoń.

- Bardzo mi miło panią poznać. Cieszę się, że mogę zobaczyć mojego wnuka... - jego twarz przyozdobił szeroki uśmiech pomieszany z zakłopotaniem. Odchrząknąłem.

- Może usiądziemy przy stole? Myślę, że wszyscy zgłodnieliśmy i czas zregenerować siły dattebayo. - podrapałem się po potylicy jednocześnie pokazując swój najpiękniejszy uśmiech na jaki było mnie stać. Wszyscy zebrani zaśmiali się.

- Zapomniałem, że najpierw tutaj się myśli żołądkami. Proszę wejdź Shion, rozgość się. - głowa Naruko wychyliła się w najbardziej odpowiednim momencie i spowodowała, że atmosfera trochę się rozluźniła. Dziewczyna wzięła na ręcę maluszka po czym dzielnie wmaszerowała do jadalni. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie z wujem.

- Jestem z ciebie dumny Naruto. Za to, że wziąłem na siebie odpowiedzialność i nie stchórzyłeś. Nie każdy w twoim wieku zachowałby się tak odpowiedzialnie. Pamiętaj, że możecie z Shion na mnie liczyć w miare możliwości. - jego czarne tęczówki bacznie mi się ptrzyglądały.

- Wiem o tym i dziękuję z Naruko, że się nami zaopiekowałeś po śmierci rodziców. Wiem, że jeszcze ani razu od nas nie usłyszałeś słowa "dziękuję" dlatego mówię to teraz. Mam najlepszego ojca chrzestnego na świecie dattebayo. I rozumiem jak bardzo przeżyłeś ich śmierć, jak tobie trudno. Chyba ojciec był dla ciebie jak syn, prawda? - uniosłem brew ku górze patrząc bacznie na mimike twarzy mężczyzny. Dostrzegłem jak w tęczówkach przetoczył się ból który szybko zniknął.

- Tak, traktowałem Minato jak syna którego nie miałem. A was traktuje jak wnuki które mógłbym mieć gdybym sam założył rodzinę. Przepraszam was za to jak się zachowywałem, za to że was biłem... - umilkł nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Podszedłem do niego, chwyciłem jego dużą, szorstką dłoń. Spojrzałem w oczy które tak wiele przeżyły.

- Nie winimy cie. Cieszę się, że między nami już jest lepiej. - posłałem mu promienny uśmiech.

- A ta dziewczyna...? - popatrzył na mnie. Domyśliłem się o kogo mu chodzi.

- Fumiko. - odpowiedziałem na jego nieme pytanie.

- Podziękuj jej ode mnie i zaproś kiedyś do nas na obiad w ramach podziękowania. - lekko się uśmiechnął. Puściłem dłoń właściciela mieszkania.

- Chodźmy, nie pozwólmy dziewczyną za długo czekać. - cicho się zaśmiałem i puściłem oko. Weszliśmy do kuchni. Moim oczom ukazał się miły dla oka uśmiech. Naruko trzymająca mojego synka w objęciach, delikatny uśmiech na jej opalonych policzkach. Następnie mój wzrok spoczął na naszym gościu. Odprężona sylwetka i roześmiana twarz, jednak czujne spojrzenie matki. Cieszyłem się, że tak to się skończyło i żyliśmy w zgodzie. Jednak obawiałem się o życie Hidekiego. Zwłaszcza, że teraz nadchodziła wojna, a jemu mogło się coś stać. Mógł zostać kartą przetargową oraz moim spadkobiercą. Nie miałem wątpliwości, że i on posiada anielską krew. Uśmiechnąłem się niedbale.

- To co dobrego jemy? - popatrzyłem na chrzestnego z rozbawieniem.

- Co powiecie na ramen i sushi? - moje i siostry oczy rozbłysły niczym monety. Popatrzeliśmy wniebowzięci na wuja.

- Jest!! - wykrzyknęliśmy równocześnie. W końcu głupio, by było gdyby to się nie zdarzało bliźniętom jednojajowym.

( Wieczór )

Nie myślałem, że ten dzień tak szybko się skończy. Z ciężkim sercem pożegnałem byłą dziewczynę wraz synem uprzednio upewniwszy się, że wsiedli do dobrego pociągu. Wolnym krokiem wracałem z dworca wraz z Kuramą który cały dzień dzielnie przy mnie był. Dłonie wsunąłem do kieszeni spodni. A na głowie miałem kaptur. Ostatnim czasem jak szedłem wieczorem rezygnowałem ze słuchawek, aby być bardziej czujnym. Słysząc czyjeś kroki za nami przystanąłem, a następnie spojrzałem za siebie. Dostrzegając długo wyczekiwaną dziewczynę szeroko się uśmiechnąłem. Całe napięcie kilkunastu dni uleciało ze mnie niczym z przedziurawionego balonika.

- Fumiko... - wyszeptałem. Stanęła centralnie przede mną niczego nie mówiąc. W świetle latarni jej twarz była niezwykle blada, oczy straciły swoją figlarność, a ciemne włosy zostały spięte w ciasny kucyk. Ponownie przyjrzałem się jej twarzy dostrzegając liczne siniaki i zadrapania. Otaksowałem jej odsłonięte ręce, które również były oznaczone trudami walki.

- Co ci się stało? - spytałem szeptem. Spojrzenie nadal było utkwione w przyjaciółkę która uniosła prawy kącik ust do góry.

- To nic takiego Naru... Musiałam spuścić łomot kilku oprychom. - próbowała się roześmiać jednak jej to nie wyszło. Delikatnie przyciągnąłem do siebie, a następnie z taką samą delikatnością przytuliłem nie chcąc sprawiać jej bólu. Mogłem się tylko domyślać ile ma ran pod ubraniami.

- To nie byłe zwykłe szumowiny prawda? Nie okłamuj mnie Fumiko. - wyszeptałem cicho do jej ucha. Oparłem podbródek o jej bark. Wsłuchiwałem się w milczeniu w równomierny oddech dziewczyny. Chciałem się chociaż raz zaopiekować nią. Żeby zobaczyła, że może na mnie liczyć, że i ona może okazać słabość którą tak skrupturalnie ukrywa.

- To były anioły bliskie Lucyfera. Jednego udało mi się nawet zabić. Nie jest tak źle jak wygląda Naru. - cicho się zaśmiała jednak niezbyt przekonująco. Odsunąłem się od niej na wyciągnięcie ręki. Ze zmarszczonymi brwiami przyglądałem się jej bladej twarzy.

- Przestań pieprzyć Fumiko. Już na tyle jestem wśród was, aby wiedzieć że mamy do czynienia z nie byle kim. I skoro to byli wysoką rangą wojownicy to ty sama przeciw nim... eh chodzi mi o to, że na pewno to nie była lekka utarczka i przestań bagatelizować ryzyko dattebayo! Potrzebujmy ciebie, ŻYWEJ! - ostatnie słowo powiedziałem dobitnie. Jej tęczówki patrzyły na mnie z nutką czułości i zrozumienia. Skinęła głową.

- Twój ojciec byłby z ciebie dumny. Z ciebie i siostry. - wygięła kąciki ust ku górze tym samym robiąc krok w tył.

- I co teraz? - zapytałem nie bardzo wiedziąc jaka czeka mnie dalsza przyszłość.

- Nadal musisz trenować. I nie pozwolę, aby twojemu synowi coś się stało. Mam blisko Shion i Hidekiego swoich ludzi którzy w razie czego dadzą mi znać o niebezpieczeństwie.

- Można im ufać? - jej oczy przygasły.

- Tak, tylko w razie walki z Lucyferem są bezbronni. - odwróciła się na pięcie posyłając mi taksujące spojrzenie. Wiedziałem, że to koniec naszego wieczornego spotkania.

- Będziesz jutro? - zapytałem niepewnie. Samowolnie moje dłonie zwinęły się w pieść. Patrzyłem na jej wyprostowane plecy które mówiły "spróbuj mnie zaatakować, a zginiesz".

- Jakże mogłoby mnie nie być. Będę w pierwszej lini. Za nic nie przegapiłabym twojego debiutu, a zarazem pierwszego kontaktu z magią jaka otacza siatkówkę. Sam się o tym przekonasz. - dałbym głowę uciąć, że się uśmiechnęła jednak nie mogłem tego stwierdzić z całą pewnością. Patrzyłem z bezsilnością jak znika w ciemności z której wcześniej się wyłoniła. Kurama swoim pyszczkiem zaczął trącić moją dłoń. Westchnąłem, przykucnąłem i popatrzyłem w jego ślepia.

- Musimy być silni stary - podrapałem go za uszami, wstałem i ruszyłem do domu. Jutro czekał mnie ważny dzień więc musiałem się wyspać oraz być w pełni sił. Kilkanaście minut później już byłem w domu, przebrany i wykąpany. Pies zwinął się przy moich nogach. Westchnąłem.

- Dobranoc Kurama. - wyszeptałem w ciemność po czym zamknąłem powieki i zapadłem w sen. Sen który ponownie przedstawiał dziwne obrazy które miały pójść w zapomnienie przed upływem ranka.

Czeeeeeść! Witam po półrocznym urlopie od opowiadania? Wiem kazałam wam bardzo długo czekać, ale ostatnio tyle się u mnie dzieje, że nie mam czasu nawet usiąść przed laptop i dobrze napisać, a nie chcę, aby książki były pisane na odpieprz, aby dokończyć. Miło będzie jednak jak jeszcze ktoś jeszcze tutaj zajrzy i poratuje dobrym słowem. Nie mówię nie :D
Tymczasem mam nadzieje, że skoro dzisiaj tak dobrze mi idzie to może jeszcze coś wybazgram z "Anielskim spojrzeniem".
W każdym razie życzę miłego dnia kochani :*